سايا
از كهنترين و گسترده ترين نوع اشعار آذربايجاني است. اين نوع شعر فقط در ميان تركان آذربايجان متداول است و جزو فولكلور آذربايجان محسوب مي گردد. «سايا» شعري است كه با آداب خاصي در زمانهاي خاص ، توسط دوره گردان خوانده مي شد. اين آداب خاص عبارت بودند از رقص همراه با خواندن شعر يا گرفتن دو چوب در دست و غيره. زمانهاي خاص نيز عبارت بودند از عيد نوروز ، طلب باران ، شكرگزاري باران و غيره. سايا بين 8 تا 80 بيت سروده مي شود و گاهي بيتي تكراري در طول شعر آورده مي شود. خواننده سايا را ساياچي مي گفتند. ساياچي ابتدا چند بيتي براي آماده كردن شنونده يا معرفي خود مي خواند ، سپس سايا مي سرود و در ازاي آن هديه مي گرفت. براي نمونه ، به مراسمي با نام «چؤمچه خاتين» اشاره مي شود كه مترسك مانندي به نام چؤمچه خاتين درست مي كردند و اين سايا را مي خواندند:
«چؤمچه خاتين نه ايستر؟ ـ شيرهاشير ياغيش ايستر ـ الي قولو خميرده ـ بيرجه قاشيق سو ايستر ـ چاخ داشي چاخماق داشي ـ ياندي اوره گين باشي ـ آللاه بير ياغيش گؤندر ـ گؤيرتسين داغي داشي ـ آلا داغين بولودو ـ يئتيملرين اومودو ـ آللاه بير ياغيش گؤندر ـ آرپا بوغدا قورودو ...»
از كهنترين و گسترده ترين نوع اشعار آذربايجاني است. اين نوع شعر فقط در ميان تركان آذربايجان متداول است و جزو فولكلور آذربايجان محسوب مي گردد. «سايا» شعري است كه با آداب خاصي در زمانهاي خاص ، توسط دوره گردان خوانده مي شد. اين آداب خاص عبارت بودند از رقص همراه با خواندن شعر يا گرفتن دو چوب در دست و غيره. زمانهاي خاص نيز عبارت بودند از عيد نوروز ، طلب باران ، شكرگزاري باران و غيره. سايا بين 8 تا 80 بيت سروده مي شود و گاهي بيتي تكراري در طول شعر آورده مي شود. خواننده سايا را ساياچي مي گفتند. ساياچي ابتدا چند بيتي براي آماده كردن شنونده يا معرفي خود مي خواند ، سپس سايا مي سرود و در ازاي آن هديه مي گرفت. براي نمونه ، به مراسمي با نام «چؤمچه خاتين» اشاره مي شود كه مترسك مانندي به نام چؤمچه خاتين درست مي كردند و اين سايا را مي خواندند:
«چؤمچه خاتين نه ايستر؟ ـ شيرهاشير ياغيش ايستر ـ الي قولو خميرده ـ بيرجه قاشيق سو ايستر ـ چاخ داشي چاخماق داشي ـ ياندي اوره گين باشي ـ آللاه بير ياغيش گؤندر ـ گؤيرتسين داغي داشي ـ آلا داغين بولودو ـ يئتيملرين اومودو ـ آللاه بير ياغيش گؤندر ـ آرپا بوغدا قورودو ...»
No comments:
Post a Comment